24-10-2022Saat:22:59
Ne kadar da acımışım kendime yıllar boyu,
Kendine acıma duygusu, öğrenilen bir şeymiş meğer.
Yaralarımı sen de iyileştirmek istediğimi bilmeden, sana varmışım.
Senin yaralarını sararken, aslında kendi yaralarımı sarmaya çalıştığımın farkına bile varmamışım.
Ben sardıkça seni, sen itmişsin beni.
Sen, yaralarımı daha da derinleştirirken,
Ben hep seni anlamaya çalışmışım.
Senin isteklerin,
Senin üzüntülerin,
Senin mutluluğun,
Senin gülümsemelerin,
Senin hayatın…
Önceliğim hep seni mutlu etmek olmuş.
Yüzün gülerse, ben de gülümsüyordum.
Sen mutluysan ben de mutluydum.
Sen üzüldüğünde, seni mutlu etme çabalarım meğer kendimi mutlu etmek içinmiş.
Ben seni iyileştirirken, bir sevgili değil; yaralanan birinin ACİL girişi olmuşum.
Kayıp gitmiş ellerimden tüm hayatım ve ben kendi hayatımda mutlu olabilmeyi unutmuşum.
Sen gittiğinde, yapayalnız hissettim kendimi. Ailesi tarafından terk edilmiş küçük bir çocuk gibi kalakaldım koca dünyada.
Bir süre hiç kimseyle konuşmadım.
Yemek yemedim ama ne yalan söyleyeyim, tatlılarla dost oldum.
Film açmadım, çünkü en çok seninle izlemeyi seviyordum.
Radyoyu hiç açmadım, çünkü tüm şarkılar bana seni hatırlatıyordu.
Yürüyüşe çıkmadım. Malum el ele geçtiğimiz bütün yollarda hatıralarımız vardı ve bu benim canımı acıtıyordu.
Sana yara bandı olurken, meğer kendi yaralarımın kabuklaşmasını geciktirmişim.
Sen sevgiyi doyasıya alırken, ben sevgisizliğimin üstüne sevgisizlik eklemişim.
Bir sabah uyandım, giyindim, bir deniz kıyısına gittim. Nasıl iyi geldi anlatamam. Gözlerimi kapatıp deniz kokusunu içime çektiğim an kendimle bütünleştiğimi hissettim.
İşte o an. O an, kendimi hatırladım. Ve fark ettim ki senin yaralarını kendim için iyileştirmeye çalışmışım. İnsan bir başkasının yaralarını iyileştirirken, nasıl kendini iyileştirebilir ki.
Acımışım kendime. Görmek istememişim yaralarımı. Duygularımı yok saymışım. Yetmezmiş gibi hayatımda ne varsa gömmüşüm.
Birden ayağa kalktım, avazım çıktığı kadar bağırdım. Dalgalar benimle birlikte coştu adeta. Ben bağırdım, dalgalar şiddetlendi. Sonra sakinleştim ve duruldu içim.
İşte kendimi affedip, kendime sarılışım ve Yara bandı rolüme vedam o zaman başladı.
A.Nur
https://www.instagram.com/p/Cj8At2xD_UP/?utm_source=ig_web_copy_link
Kendine acıma duygusu, öğrenilen bir şeymiş meğer.
Yaralarımı sen de iyileştirmek istediğimi bilmeden, sana varmışım.
Senin yaralarını sararken, aslında kendi yaralarımı sarmaya çalıştığımın farkına bile varmamışım.
Ben sardıkça seni, sen itmişsin beni.
Sen, yaralarımı daha da derinleştirirken,
Ben hep seni anlamaya çalışmışım.
Senin isteklerin,
Senin üzüntülerin,
Senin mutluluğun,
Senin gülümsemelerin,
Senin hayatın…
Önceliğim hep seni mutlu etmek olmuş.
Yüzün gülerse, ben de gülümsüyordum.
Sen mutluysan ben de mutluydum.
Sen üzüldüğünde, seni mutlu etme çabalarım meğer kendimi mutlu etmek içinmiş.
Ben seni iyileştirirken, bir sevgili değil; yaralanan birinin ACİL girişi olmuşum.
Kayıp gitmiş ellerimden tüm hayatım ve ben kendi hayatımda mutlu olabilmeyi unutmuşum.
Sen gittiğinde, yapayalnız hissettim kendimi. Ailesi tarafından terk edilmiş küçük bir çocuk gibi kalakaldım koca dünyada.
Bir süre hiç kimseyle konuşmadım.
Yemek yemedim ama ne yalan söyleyeyim, tatlılarla dost oldum.
Film açmadım, çünkü en çok seninle izlemeyi seviyordum.
Radyoyu hiç açmadım, çünkü tüm şarkılar bana seni hatırlatıyordu.
Yürüyüşe çıkmadım. Malum el ele geçtiğimiz bütün yollarda hatıralarımız vardı ve bu benim canımı acıtıyordu.
Sana yara bandı olurken, meğer kendi yaralarımın kabuklaşmasını geciktirmişim.
Sen sevgiyi doyasıya alırken, ben sevgisizliğimin üstüne sevgisizlik eklemişim.
Bir sabah uyandım, giyindim, bir deniz kıyısına gittim. Nasıl iyi geldi anlatamam. Gözlerimi kapatıp deniz kokusunu içime çektiğim an kendimle bütünleştiğimi hissettim.
İşte o an. O an, kendimi hatırladım. Ve fark ettim ki senin yaralarını kendim için iyileştirmeye çalışmışım. İnsan bir başkasının yaralarını iyileştirirken, nasıl kendini iyileştirebilir ki.
Acımışım kendime. Görmek istememişim yaralarımı. Duygularımı yok saymışım. Yetmezmiş gibi hayatımda ne varsa gömmüşüm.
Birden ayağa kalktım, avazım çıktığı kadar bağırdım. Dalgalar benimle birlikte coştu adeta. Ben bağırdım, dalgalar şiddetlendi. Sonra sakinleştim ve duruldu içim.
İşte kendimi affedip, kendime sarılışım ve Yara bandı rolüme vedam o zaman başladı.
A.Nur
https://www.instagram.com/p/Cj8At2xD_UP/?utm_source=ig_web_copy_link
