[Kıvılcım]

Elif nine dünyada tek başına kalmıştır. Geçimini bahçesinde yetiştirdiği harika gülleri satarak sağlamaktır. Güllerinin hepsinin paha biçilmez olduğunu düşünür gülleri. Onu terketmeyen tek canlı gülleridir. Sabah erkenden kalkmış, güllerinden güzel bir demet hazırlayıp, sepetine yerleştirdikten sonra, onları satabilmek için şehrin yolunu tutmuştur. Acıktığını hisseder ,güzel bir ağaç gölgesinde dinlenmek için hamle yapar. Tam o sırada genç bir delikanlı yoldan geçmektedir. Selamlaşırlar.Elif nine acıktıysa delikanlıya da bir kuru ekmek verebileceğini söyler. Delikanlı bunu memnuniyetlikle kabul eder. Nine mutluluk içinde çıkısında ne var ne yoksa delikanlı ile paylaşırken bir yandan da çok hoş sohbet etmektedir. Nineciğin uykusu geliştir ve farkında olmadan uykuya dalar.
Aradan zaman geçer ve Elif Nine tatlı uykudan uyanır. Sağına soluna bakınır.Ne delikanlı vardır, ne suyu, ne kuru ekmeği, ne zeytini ve nede geçimini sağlamak için satmaya götürdüğü o çok sevdiği gülleri…. Nine etrafına gözleri dolu dolu bakar ve der ki:
—Ne suyumu , ne ekmeğimi zeytinimi senle paylaştığıma üzüldüm ne de güllerimi alıp gitmene içim yandı. Ah evlatt ahh sen benim içimdeki ,yaşlı yüreğimde ki güveni alıp götürdün ya...”